چوب لباسی!

          ؟

من اینجا زندگی می کنم/ بالای سرت را نگاه کن / نگاه کن ، ببین آنجا تمام می شوم! / باران که بیاید / بالای سرت را نگاه کن/ من اینجا زندگی می کنم!

---

و...

چوب لباسی همیشه یک علامت سوال بالای سرش بود.

سوال چه بود؟ شاید او از خودش سوال می کرد چرا من باید تمام عمر کت و شلوار و پالتو و پیراهن، کت و دامن آدمها را به دوش بکشم. چوب لباسی از نجارها گله داشت، دلش می خواست درختی باشد تنومند با برگهای سبز و میوه های سرخ.

دلش می خواست بهار و پاییز و زمستان را تجربه کند. . .

چوب لباسی چشم هایش را بست و شاخه ای شد از درختی تنومند با برگهای سبز و میوه های سرخ.

هوا گرم بود. مردی خسته از راه رسید، کتش را در آورد.

به شاخه درخت آویزان کرد و زیر سایه درخت دراز کشید.

 آه از سرنوشت، آه از سرنوشت. . .