....«شهر من، من به تو می اندیشم ، نه به تنهایی خویش»

مادر بزرگ واسه مریم خواهر کوچیکت قصه می گه و تو ،تو رختخواب دراز کشیدی و گوش میدی و به این فکر می کنی که فردا رو که تعطیلی چیکار کنی...تا خوابت می بره...
ساعت ۵.۵ صبحه ،خوابیدی؟ داری خواب می بینی ؟می بینی که عروسیه، همه هم هستن ، از فامیل ها بگیر تا اهل محل و ...
بابا یه گوشه ایستاده و داره بهت لبخند می زنه و مادرت با چادر گل گلیش داره واست کل می زنه...از خواب می پری، حاج و واج موندی،یعنی چه خبره؟؟؟ همه جا میلرزه،اینم جزو خوابته؟؟؟
نه، صدای جیغ مریم خواهر کوچیکت رو از اتاقش می شنوی،خدای من چی شده؟؟؟ قیامته؟؟؟
نه! افتادن اولین آجر از سقف مساوی با پریدن تو از جات... نمی دونی چی شده!...۵ دقیقه بعد همه رویا شدن ،صدای جیغ مریم هنوز تو گوشته...و لبخند بابا و چادر مادر و قصه نا تموم مادر بزرگ و ...همه...از خونتون، خونه ای که بابا با هزار قرض و قوله ساخته بود فقط یه ویرانه مونده...و تو ...تو تنهایی ... واسه کی گریه کنی؟ ...بابا؟ ...مامان؟... مریم؟...عمو؟...یا...
بابا همیشه می گفت سختیه که مرد می سازه...اما نگفته بود که سختی چیه...سرما؟... بی خونه ای؟...یا ... اصلا بگو چی واست مونده جز یه دل پر از خاطره و یه چشم پر از اشک... و ... یه شهر ویرانه...اما بدون اگه بابا رفته و اگه مامان نیست و اگه ... ما هستیم...مردم ایران و ۷۰ میلیون جمعیت ...و یه دنیا دل همراه...و ...


( ما بچه های کلاغ پر ضایعه اسف بار بم رو به تمام مردم ایران تسلیت عرض می کنیم) 

...................................................................................................بچه خط+سیخ سیخی